Coach ICF, trenerka, facylituje procesy strategiczne i rozwojowe. Pracuje z zespołami nad poprawą efektywności i komunikacji. Aktywnie działa w organizacjach pozarządowych. W Szkole Edukacji zajmuje się superwizją tutorów. 

Nauczycielka biologii i przyrody, trenerka, coach, mediatorka. Zdobywała doświadczenie zarówno w szkołach systemowych, jak i edukacji alternatywnej. Tutorka młodzieży w edukacji domowej. Ekspertka projektu z zakresu zastosowania metody badawczej w edukacji przyrodniczej w Centrum Nauki Kopernik. Autorka i współautorka  licznych publikacji pokonferencyjnych a także podręczników szkolnych i poradników metodycznych dla nauczycieli biologii i przyrody.

Absolwentka Wydziału Biologii UW na kierunku biotechnologia, współtworzyła i kierowała BioCentrum Edukacji Naukowej oraz Fundację BioEdukacji. Opracowywała i wdrażała programy edukacyjne w środowisku edukacji pozaformalnej, tworzyła nowoczesne pomoce dydaktyczne dla szkół oraz programy szkoleń dla nauczycieli. W działalności naukowej w Instytucie Badań Edukacyjnych zajmowała się diagnozą umiejętności związanych z rozumowaniem naukowym wśród dzieci i młodzieży. W Pracowni Dydaktyki Biologii Wydziału Biologii UW przygotowuje studentów do zawodu nauczyciela biologii.

Chcę, aby biologia w szkole była bliższa przyrody i prawdziwemu doświadczeniu. Uczenie o
człowieku, o bogactwie życia, czy osiągnięciach współczesnych nauk biomedycznych na
podstawie treści podręczników jest nudne. Rozwiązaniem jest uważność, refleksja,
obserwacja, doświadczanie i nauka na przykładach badań naukowych. Krytyczne myślenie i
podstawy rozumowania naukowego muszą stać się alfabetem młodego pokolenia, a przedmiot
biologia daje wspaniałe narzędzia, aby kształcić te umiejętności. Takie narzędzia poznajemy i
doskonalimy w pracy z młodymi nauczycielami.
W Szkole Edukacji uczy młodych nauczycieli dydaktyki biologii oraz sztuki nauczania.

Doktor habilitowana nauk społecznych, psycholingwistka rozwojowa, adiunkt na Wydziale Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego.

Na co dzień zajmuje się badaniem rozwoju leksykalnego dzieci jedno- i dwujęzycznych. Interesują ją czynniki wpływające na to, jak wielu słów uczą się dzieci. Bada także dziecięce słowotwórstwo.

Jest współautorką wielu narzędzi do pomiaru zasobu słownictwa i poziomu rozwoju językowego dla dzieci polskich: Obrazkowego Testu Słownikowego – Rozumienie, OTSR; Testu Rozwoju Językowego, TRJ) oraz dla dzieci dwujęzycznych przyswajających różne języki: Cross-Linguistic Lexical Tasks, CLT.

Popularyzuje wiedzę psychometryczną dotyczącą stosowania znormalizowanych testów wśród logopedów, oraz wiedzę o rozwoju językowym i jego zaburzeniach wśród rodziców i nauczycieli.

Zwolenniczka wolnego dostępu do wyników badań naukowych. Jej publikacje można znaleźć np. na stronie: www.researchgate.net.

Co myślę o edukacji?

- Zdając na studia psychologiczne sądziłam, że zostanę nauczycielką polskiego. Chociaż pochłonęły mnie badania podstawowe nad rozwojem językowym, od zawsze interesuję się polską szkołą i zmianami jakie w niej zachodzą lub ich brakiem. Wiem, że trudno jest przekładać wyniki badań na praktykę życia codziennego, ale żałuję, że polski system edukacji tak mało korzysta z dorobku naukowego współczesnej psychologii. W każdym razie, jeśli tak się dzieje, to głównie siłami oddolnymi – twórczych i zdeterminowanych nauczycieli i innych pracowników oświaty, a nie za sprawą systemowych reform.

Polonistka, jest doktorem nauk humanistycznych w dziedzinie dydaktyki. Pracowała w ośrodku socjoterapeutycznym, którego podopieczni skradli jej serce. Swoją pracę doktorską (obronioną na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego) poświęciła problemowi różnicowania polonistycznego procesu kształcenia, szczególnie w odniesieniu do potrzeb uczniów zagrożonych niedostosowaniem społecznym. Jest współautorką książki: „Klasa szkolna – przestrzeń działania nauczyciela polonisty”.

Uczyła w gimnazjum, liceum, a teraz uczy w podstawówce i twierdzi, że niezależnie od typu szkoły bycie nauczycielką - polonistką jest równie piękne, ważne i satysfakcjonujące.

W SE prowadzi przedmioty związane z rozwojem kompetencji wychowawczych, ponieważ bardziej niż cokolwiek innego obchodzą ją w szkole relacje. Jest też tutorką nauczycieli języka polskiego. – W Szkole Edukacji nie dzielimy świata na szkolny i akademicki. Podmiotem naszego zainteresowania są uczniowie. Ich dobro determinuje wszystkie nasze działania – mówi.

Marzy o gruntowych zmianach systemu edukacji, jednocześnie szukając sposobów na małe konkretne działania zmieniające to, co tu i teraz.  

Polonista z tytułem doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie literaturoznawstwa. Pracował jako adiunkt na Wydziale Polonistyki UJ. Był specjalistą ds. języka polskiego w Instytucie Badań Edukacyjnych oraz ekspertem Ministerstwa Edukacji Narodowej w pracach nad podstawą programową kształcenia ogólnego (2008/2009). Ma także duże doświadczenie w pracy jako nauczyciel języka polskiego w szkole podstawowej. Autor podręczników szkolnych (szkoła podstawowa, gimnazjum, szkoła ponadgimnazjalna) do języka polskiego i historii; autor podręczników akademickich.

– Pracuję w Szkole Edukacji, bo jej program stwarza szansę na realizację autorskiego modułu kształcenia nauczycieli polonistów z wykorzystaniem własnych doświadczeń dydaktycznych i naukowych. Pozwala też sięgać do najnowszych osiągnięć zagranicznej dydaktyki języków ojczystych – mówi. Przyszłych nauczycieli przestrzega: ten zawód to konieczność znacznych wyrzeczeń i poświęcenia się – większego niż w zawodach pozbawionych aspektu misji.

Polonistka, wieloletnia nauczycielka w społecznym liceum i liceum wielokulturowym. Brała udział w pracach tzw. konsultacyjnych grup roboczych przy Ministerstwie Edukacji Narodowej (zespół zajmujący się problemem oceniania pracy uczniów) praz przy tworzeniu Federacji Stowarzyszeń Nauczycielskich. Twórczyni autorskich programów realizowanych w szkole we współpracy z pracownikami naukowymi UW i SWPS.

Wyznawczyni uczenia humanistyki przez doświadczenie oraz potrzeby ciągłego samodoskonalenia się nauczycieli. Działaczka społeczna. Pracowała m.in. w Centrum Edukacyjnym Kultury Żydowskiej w Warszawie, w ramach warsztatów praw człowieka Fundacji Helsińskiej współtworzyła warsztaty dla studentów na temat antysemityzmu. Była członkiem zarządu „Otwartej Rzeczypospolitej” - Stowarzyszenia Przeciw Antysemityzmowi i Ksenofobii.

- Stałam się częścią zespołu Szkoły Edukacji, ponieważ uważam jej program za najpełniejszą, najbardziej odpowiedzialną propozycję dla nauczycieli w Polsce - mówi o sobie. - Nasza kadra zaraża swoją siłą, dobrą energią. SE może być poważnym wsparciem dla nauczycieli, a więc i uczniów, a pośrednio także rodziców - mając jednocześnie duży rozmach i potencjał społeczny.

Uważa, że zawód nauczyciela miewa swoje ciemne chwile - kiedy w różnych momentach drogi zawodowej pojawia się poczucie bezsensu tego, co się robi. Trudno się go pozbyć, a bardzo przeszkadza, fałszując nieraz obraz tej profesji. - Można temu zaradzić, ucząc się, ja od pierwszych lat praktyki śledzić sens tej pracy przejawiający się w różnych jej aspektach - twierdzi. - Wystarczy uważnie przypatrywać się temu co potrafi uczeń; wiedzieć, jak to robić. I nigdy nie zgubić tej perspektywy.

– W Szkole Edukacji zajmuję się m.in. współtworzeniem programu SE oraz współpracą ze szkołami praktyk: to zadanie obejmuje m.in. prowadzenie warsztatów dla przyszłych mentorów i indywidualne spotkania z nimi w szkołach – opowiada o sobie.

Pracuje w SE, bo chce brać udział we współtworzeniu miejsca, które będzie miało realny wpływ na poprawę jakości polskiej edukacji. Ukończyła matematykę, przygotowuje pracę doktorską dotyczącą dydaktyki tego przedmiotu. Pracuje naukowo, ale ma także doświadczenie pracy jako nauczyciel gimnazjalny. Interesuje się edukacją alternatywną, w tym m.in. pedagogiką Marii Montessori. Zaangażowana społecznie wieloletnia harcerka, współtwórczyni eksperymentalnego szkolnego programu nauczania. Pracowała w Instytucie Matematyki Uniwersytetu Pedagogicznego im. KEN w Krakowie i na Politechnice Krakowskiej.

Doktor nauk humanistycznych. Wiedzy o tym, jak uczyć siebie i innych, poszukiwała na studiach i kursach w Polsce, Wlk. Brytanii i USA. Pracuje jako adiunkt na Wydziale Artes Liberales (d. Instytut Badań Interdyscyplinarnych) UW. Należy do Rektorskiego Zespołu ds. Kształcenia Nauczycieli na Uniwersytecie Warszawskim oraz Uczelnianego Zespołu ds. Zapewniania Jakości Kształcenia na UW. Była wicedyrektorem Ośrodka Badań nad Tradycją Antyczną, wicedyrektorem Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej, dyrektorem Departamentu Kształcenia Ogólnego w MEN. Ma też wieloletnie doświadczenie pracy jako nauczyciel w jednym z warszawskich liceów.

- W Szkole Edukacji zajmuję się zagadnieniami związanymi z procesem nauczania/uczenia się, począwszy od zasad organizacyjnych i celów tego procesu, po treści i metody prowadzące do ich realizacji - mówi o sobie. Jest przekonana, że zawód nauczyciela uprawiany mądrze, przez świadomych profesjonalistów, prawie nie ma ciemnych stron. - Może, a nawet powinien dawać satysfakcję ze społecznej ważności, radość z tworzenia i przyjemność z ciągłego samodoskonalenia - mówi. - Jeśli tak nie jest, mamy coś do zrobienia w sprawie pokazywania wyjątkowej roli nauczyciela, zwiększania jego autonomii, wyposażania w wiedzę i umiejętności oraz wspierania w stałym rozwoju, aby mógł z tej autonomii swobodnie korzystać.

– Najpiękniejszą emocją w moim zawodzie jest radość z sukcesu ucznia, któremu się towarzyszyło, niezależnie od tego, czy to bardzo spektakularny sukces – mówi o sobie. Polonistka i hebraistka. W szkole – podstawowej i gimnazjum – pracuje od 2007 roku. Jako członkini Pracowni Języka Polskiego IBE miała okazję uczestniczyć w zespołach projektowych związanych z badaniami edukacyjnymi (m.in. badania SSM, K3). Interesuje ją wszystko, co jest związane z dydaktyką języka polskiego, z uczniami, z nowoczesną, efektywną i wartościową edukacją.

Projekt Szkoły Edukacji jest dla niej wartościowy na dwóch poziomach: – Z jednej strony realizuje wizję mojej wymarzonej szkoły – opowiada. – Z drugiej, pozwala aktywnie na tę wizję wpływać. A obszarem zmiany dla polskiej szkoły są jej zdaniem kompetencje komunikacyjne, budujące przyjazną atmosferę uczenia się.

– Uważam, że Szkoła Edukacji to wielka szansa, by opracować, przetestować i wdrożyć zupełnie nowy sposób przygotowania nauczycieli do pracy w szkole – mówi. – Daje możliwość wyposażenia ich we wszystkie umiejętności, które pozwolą im swobodnie i pewnie przystąpić do pracy oraz umożliwią kształtowanie i rozwijanie najważniejszych umiejętności uczniów: rozumowania, analizowania, wnioskowania i argumentowania oraz samodzielnego tworzenia sposobu rozwiązania problemu.

Matematyk. Pracuje także w Instytucie Badań Edukacyjnych w pracowni matematyki, gdzie zajmuje się planowaniem i realizacją badań edukacyjnych dotyczących nauczania matematyki. Od wielu lat kieruje pracami zespołu sprawdzającego część matematyczną badania PISA. Kierowała też projektem CKE EFS, w ramach którego została opracowana koncepcja matury z matematyki i przeprowadzone jej pilotaże. Była ekspertem MEN m.in. w sprawie podstawy programowej z matematyki i recenzentem podręczników do matematyki. Sama również pracowała jako redaktor merytoryczny takich podręczników. Twórczyni ogólnopolskiego konkursu matematycznego. Recenzowała założenia teoretyczne i materiały diagnostyczne badania edukacyjnego rządu Królestwa Arabii Saudyjskiej. Była też nauczycielem matematyki w liceum oraz pracowała z dziećmi uzdolnionymi w ramach Krajowego Funduszu na rzecz Dzieci.

Dydaktyk matematyki. Nauczyciel akademicki, wieloletni nauczyciel matematyki w liceum. Pracował w IBE jako lider Pracowni Matematyki. Redaktor naczelny czasopisma „Matematyka w Szkole”. Współautor programów nauczania matematyki, podręczników i zbiorów zadań dla szkoły podstawowej, gimnazjum i liceum.

Chciałby, by nauczyciele matematyki potrafili uczyć twórczo. - By to się udało, trzeba pokazywać zależności, pozwalać uczniom na umysłowe eksperymenty, doświadczać. Oglądać problem z różnych stron. Zadanie matematycznie nigdy nie powinno się kończyć wraz z podaniem odpowiedzi - mówi.

W roku 2008 był członkiem zespołu przygotowującego nową podstawę programową matematyki dla wszystkich etapów edukacyjnych. Od 2010 roku uczestniczy w pracach związanych z projektem PISA. Członek zespołu prowadzącego polską edycję badania TIMSS 2015. - Myślę, że w nauczaniu matematyki jest sporo do zrobienia - zwłaszcza na pierwszym etapie edukacyjnym - mówi o swojej pracy w Szkole Edukacji. Jest jednak optymistą: - W Polsce nie jest jednak wcale najgorzej w porównaniu do innych krajów. Jest na czym budować.

Nauczyciel historii, wiedzy o społeczeństwie, filozofii i retoryki. Absolwent historii, studiował także teologię. Ukończył studia doktoranckie w Szkole Nauk Społecznych Instytutu Filozofii i Socjologii PAN. Pracował w gimnazjum i liceum. Autor programu historii i społeczeństwa dla szkoły podstawowej oraz towarzyszących mu podręczników „Był sobie człowiek”, współautor podręcznika do wiedzy o społeczeństwie w liceum. Był ekspertem Ministerstwa Edukacji Narodowej – współautorem podstawy programowej z 2008 r., współpracownikiem programu PISA Polska (2009 r.), odpowiedzialnym za grupę̨ humanistyczną w projekcie badań nad umiejętnościami złożonymi prowadzonym przez Zakład Interdyscyplinarnych Studiów nad Edukacją IFiS PAN oraz Centralną Komisję Egzaminacyjną (w latach 2008-2010).

Pomysłodawca i współorganizator Warszawskiego Konkursu Debat Oksfordzkich oraz Warszawskiej Ligi Debatanckiej pod patronatem Prezydent M.st. Warszawy. Autor szkoleń́ i trener prowadzący zajęcia m.in. dla Centrum Edukacji Obywatelskiej, Centralnego Ośrodka Doskonalenia Nauczycieli, Muzeum Historii Polski, Ośrodka Rozwoju Edukacji, Ery Ewaluacji, Centrum Wolontariatu, Grupy PWN. W 2003 r. został wyróżniony w konkursie Prezydenta M.st. Warszawy „Najlepszy Nauczyciel Warszawy”. Jest także trenerem biznesu.

– Dlaczego wziąłem udział w tworzeniu SE? Bo pociągają mnie „dyskretne rewolucje”: doprowadzanie do wielkich zmian przez relatywnie nieduże działania – tłumaczy.